JESIONOWSKI Alfred

Urodzony 27 stycznia 1902 w Mogilnie (Poznańskie); syn Wojciecha Jesionowskiego, nauczyciela, i Marii z Mauschów. Uczęszczał do gimnazjum w Inowrocławiu, a następnie od 1920 studiował germanistykę i romanistykę na Uniwersytecie Poznańskim. Równocześnie od drugiego roku studiów pracował zarobkowo, m.in. jako urzędnik bankowy i nauczyciel w szkole powszechnej. W 1925 zamieszkał na Śląsku i rozpoczął pracę w gimnazjum w Lublińcu. W 1927 uzyskał magisterium, a w 1928 zdał egzamin pedagogiczny uprawniający do nauczania w szkołach średnich. Debiutował w 1929 artykułem Spekulacja książką, opublikowanym na łamach dziennika „Kurier Poznański” (nr 400); drukował tu do 1939. Liczne artykuły i recenzje, poświęcone głównie piśmiennictwu śląskiemu, publikował nadto m.in. w „Zaraniu Śląskim” (1930-39), „Myśli Narodowej” (1931-34), „Polsce Zachodniej” (1934-39), „Wiciach Wielkopolskich” (1932-37), „Kulturze” (1936-39) i „Prosto z mostu” (1936-39). Od 1932 pracował w gimnazjach w Mikołowie i Pszczynie, a od 1938 w Mysłowicach. Brał aktywny udział w życiu kulturalnym i literackim Wielkopolski i Śląska. Współpracował z Instytutem Bałtyckim i Instytutem Śląskim; w 1935-39 drukował liczne artykuły i recenzje w „Komunikatach” Instytutu Śląskiego. Przewodniczył Sekcji Literatury Śląskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego. W 1933-39 jako prelegent Polskiego Związku Zachodniego wygłaszał w różnych miejscowościach Śląska odczyty, m.in. dotyczące literatury i kultury Śląska. Współpracował z rozgłośnią katowicką Polskiego Radia jako autor programów literackich poświęconych pisarzom śląskim. Przez pewien czas (1936) kierował redakcją „Młodzieży Powstańczej” w Katowicach. Był stałym recenzentem wewnętrznym wydawnictwa Rój. W 1939 został odznaczony Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej. Wybuch II wojny światowej zastał go w Mysłowicach; w listopadzie 1939 przeniósł się wraz z rodziną do Krakowa. Utrzymywał się początkowo z udzielania prywatnych lekcji języka niemieckiego, a następnie z pracy na stanowisku tłumacza w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie. Działał w konspiracji w strukturze Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji Delegatury Rządu Rzeczpospolitej Polskiej, m.in. kolportował nielegalne wydawnictwa, także na Górny Śląsk. Zajmował się również nauczaniem na tajnych kompletach. Kontynuował działalność literacką, przygotowując książkę pt. Spojrzenie od serca, dotyczącą twórczości Gustawa Morcinka i Jana Wiktora, opracowania krytyczne pt. Zawsze ci sami i Zagadnienie wojny 1939 w świetle literatury niemieckiej (nie zachowały się) oraz Przerwane zapiski i Tajemnice twórczości współczesnych pisarzy polskich (były przechowywane przez żonę Łucję, mieszkającą po wojnie w Lublinie). 1 marca 1944 został aresztowany przez Niemców i przewieziony do więzienia w Katowicach. W styczniu 1945 po ewakuacji więzienia przebywał w obozie w Małoszycach, który wkrótce potem zaczęto likwidować. Zginął w nieznanych okolicznościach w trakcie tzw. marszu śmierci.