DOMIŃSKI Henryk

Urodzony 13 lipca 1913 w Lublinie; syn Jana Stefana Domińskiego, zajmującego się handlem artykułami papierniczymi, i Feliksy z Sokołowskich, robotnicy. Wcześnie osierocony wychowywał się u babki, Emilii Sokołowskiej, praczki. Uczęszczał do gimnazjum w Piotrkowie i Radomsku; szkół nie ukończył. W wieku szesnastu lat rozpoczął samodzielne życie, zarabiając m.in. jako tragarz, sprzedawca gazet, w 1930 pracował w fabryce papieru w Myszkowie. W 1931 powrócił do Lublina, gdzie zaprzyjaźnił się z Józefem Czechowiczem. Pod jego wpływem rozpoczął pracę literacką i dziennikarską. Debiutował w 1931 wierszem pt. Klasztor, opublikowanym na łamach lubelskiego dziennika „ABC” (nr 247; podpisany Henryk Rębacz). W 1932 był jednym z członków założycieli Lubelskiego Związku Literatów. W 1933 zamieszkał w Warszawie. Pracował w redakcji pism „Legion Młodych” i „Obóz Młodych”. Wiersze, artykuły, recenzje i reportaże drukował m.in. w „Państwie Pracy” (1933-35), „Zecie” (1933-36; tu cykl recenzji pt. Wśród prozaików), „Miesięczniku Literatury i Sztuki” (1934-36) oraz w „Kurierze Porannym”, z którym od 1935 związany był etatowo (od 1935 stałe recenzje literackie, w 1935-37 cykl recenzji filmowych pt. Filmia, od 1936 cykle felietonów pt. Na dzień dobry i w 1936-38 In flagranti, od 1936 cykl reportaży pt. Szlakiem doli i niedoli chłopskiej); drukował też w „Pionie” (1937-38), „Skamandrze” (1937-39), „Zwierciadle” (1937-39), dodatku „Kuriera Porannego Apel” (1937-39), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1938-39). 10 marca 1934 wystąpił w Warszawie w Teatrze na Karowej podczas wieczoru z udziałem poetów z różnych stron Polski zorganizowanego pod hasłem Najazd Awangardy na Warszawę. Po wybuchu II wojny światowej powrócił we wrześniu 1939 do Lublina. Należał do konspiracyjnej organizacji Oddziały Orła Białego (występującej także pod nazwami Związek Orła Białego, Orzeł Biały), a następnie do Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). W październiku i listopadzie 1939 redagował podziemne pisemko tej organizacji „Orzeł Biały”, zawierające głównie informacje z nasłuchu radiowego (nie zachował się żaden egzemplarz). Pod koniec 1939 na skutek dekonspiracji pisma uciekł przed grożącym mu aresztowaniem do Warszawy. Działał nadal w ruchu oporu i jako kurier ZWZ utrzymywał łączność poprzez Węgry z rządem i dowództwem Polskich Sił Zbrojnych we Francji. Zginął w 1940 lub 1941 w niewyjaśnionych okolicznościach.