ŻABICKI Zbigniew

Urodzony 12 kwietnia 1930 w Łodzi; syn Albina Żabickiego, sędziego, i Zofii z Bielińskich. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi. Podczas okupacji niemieckiej przebywał we wsi Kwiatkowice pod Łodzią, gdzie w 1944 pracował przymusowo jako robotnik w niemieckim gospodarstwie rolnym. Po zakończeniu wojny powrócił do Łodzi i kontynuował naukę w I Państwowym Gimnazjum (od 1945) oraz w XV Państwowym Liceum (od 1947); w 1949 zdał maturę. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim. Od 1948 należał do Związku Młodzieży Polskiej; m.in. był członkiem Zarządu Wydziałowego Związku na Uniwersytecie Łódzkim. Pełnił też funkcję przewodniczącego studenckiego Koła Polonistów. Debiutował w 1950 recenzją powieści Władimira Dobrowolskiego Trzej w szarych płaszczach pt. Powieść o studenckim kolektywie, zamieszczoną w tygodniku „Wieś” (nr 38); w tymże roku nawiązał współpracę z dwumiesięcznikiem dla nauczycieli „Polonistyka” (w obu pismach publikował do 1953). W 1951 przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował studia polonistyczne ze specjalizacją edytorską na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie rozpoczął pracę w Pracowni Historii Literatury Polskiej Okresu Pozytywizmu w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN). W 1952 jako przedstawiciel IBL współpracował z Katedrą Literatury Polskiej Wszechnicy Radiowej. W 1954 otrzymał stopień magistra i do 1958 odbywał studia aspiranckie przy IBL PAN. Od 1955 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Rozwijał działalność krytycznoliteracką na łamach „Życia Literackiego” (1953-63; podpisywał się też: (z.ż.), (Z.Ż.)), „Nowej Kultury” (1958-61 stała współpraca; w 1960-61 prowadził dział krytyki literackiej), w „Kulturze i Społeczeństwie” (1960-65), „Nowych Książkach” (1960-70; tu stała współpraca), „Dialogu” (1966-69), „Miesięczniku Literackim” (1966-68; podpisywał się też Z.Ż.; tu stała współpraca) oraz w piśmie „Radio i Telewizja” (1969-70; podpisywał się też: (z.ż.); tu stała rubryka pt. Notatnik telewidza wspólnie ze Zbigniewem Wasilewskim). Studia i artykuły naukowe ogłaszał w „Pamiętniku Literackim” (1957-70). W 1958-60 oraz 1966 i 1967 współpracował z „Rocznikiem Literackim”, zamieszczając w nim omówienia prozy i reportaży. Ożenił się z Mirosławą Puchalską, polonistką, a po rozwodzie z Katarzyną Żukowską-Billip, polonistką (rozwiedzeni). W 1962 na podstawie rozprawy pt. Publicystyka emigracyjna Józefa Tokarzewicza na tle prądów epoki (promotor prof. Kazimierz Wyka) uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w IBL PAN. Po otrzymaniu stanowiska adiunkta objął też funkcję sekretarza naukowego Komitetu Badań nad Kulturą Współczesną PAN (do 1969). W 1963-64 przez trzy miesiące przebywał na stypendium naukowym we Francji. W 1966 został członkiem Związku Literatów Polskich. Był autorem haseł do Małego słownika pisarzy polskich (Warszawa 1966). W 1967 został kierownikiem Pracowni Historii Literatury Okresu po r. 1918 IBL PAN. Zmarł 27 grudnia 1970 w Warszawie.