BUREK Wincenty

Urodzony 14 października 1905 we wsi Ocinek w Sandomierskiem, w rodzinie chłopskiej; syn Kazimierza Burka i Marianny z Sochów. Ojciec Tomasza Burka, krytyka literackiego. W 1916-26 uczęszczał do szkół w Sandomierzu; maturę zdał w Gimnazjum im. J. Długosza. W 1919 zadebiutował krótkim artykułem w „Gazecie Świątecznej”. W 1923/24 był redaktorem miesięcznika szkolnego „Spójnia”; w 1925 współpracował z miesięcznikiem krajoznawczym „Orli Lot”. Po jednorocznej służbie w wojsku studiował w 1928-32 anglistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Był członkiem Stronnictwa Ludowego i aktywnym działaczem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Jako prozaik debiutował w 1934 opowiadaniem O małym Franku opublikowanym w „ABC Literacko-Artystycznym” (nr 369; podpisany: Stefan Rumistrzewicz). W 1935-36 należał do zespołu redakcyjnego miesięcznika „Młoda Myśl Ludowa”. W 1936 redagował kolumnę literacką czasopisma spółdzielczego „Zjednoczenie”. W 1936-39 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopism wydawanych przez Związek Nauczycielstwa Polskiego i kolejno redaktorem „Małego Płomyczka Wiejskiego”, „Małego Płomyczka”, „Szkolnej Gazetki Ściennej” oraz „Płomyczka.” Równocześnie brał udział w wieczorach autorskich organizowanych przez grupę pisarzy chłopskich przeważnie na wsiach. Interesował się regionalizmem; działał w Kole Sandomierzan (był w Komisji Redakcyjnej Pamiętnika Koła Sandomierzan 1925-1935. Warszawa 1936). W 1935 ożenił się z Zofią Młodożeniec (siostrą poety Stanisława Młodożeńca). Po wybuchu wojny opuścił z powodu trudności bytowych Warszawę i w listopadzie 1939 przeniósł się wraz z rodziną do Sandomierza. Brał udział w pracy konspiracyjnej jako działacz oświatowy Batalionów Chłopskich w Sandomierskiem (używał pseudonimu: Mochnacki). Pracował w redakcji konspiracyjnego pisma „Młodzi Idą”. Po wojnie pozostał w Sandomierzu. W 1944-45 należał do redakcji wychodzącego tam czasopisma „Ziemia Kielecka”. Był działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego, członkiem Zarządu Powiatowego w Sandomierzu. W 1946 przed wyborami do Sejmu został pod fałszywym zarzutem na krótko aresztowany. W następnym okresie pracował w spółdzielczości. Był działaczem oświatowo-kulturalnym. W 1950 został dyrektorem Państwowego Ogniska Kultury Plastycznej, a następnie kierownikiem Ogniska Muzycznego w Sandomierzu. Działał w Polskim Towarzystwie Krajoznawczym (był m. in. przewodnikiem po mieście); pisywał artykuły na tematy związane z Sandomierzem do prasy regionalnej i ogólnopolskiej. Przez wiele lat wygłaszał prelekcje literackie w radiowęźle sandomierskim. Uczestniczył w pracach powiatowej i miejskiej Rady Narodowej w Sandomierzu oraz Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Kielcach. W 1956 otrzymał nagrodę WRN w Kielcach za całokształt twórczości. W 1956-58 wchodził w skład komitetu redakcyjnego miesięcznika „Ziemia Kielecka.” W 1963 przeniósł się do Warszawy. W 1965-68 redagował miesięcznik „Teatr Ludowy” oraz współpracował z „Zielonym Sztandarem” (do 1969). Był członkiem koła Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego przy Oddziale Warszawskim Związku Literatów Polskich, Rady Ludowej Spółdzielni Wydawniczej, Klubu Seniorów Ruchu Ludowego. Działał w Kole Sandomierzan w Warszawie, którego był przez wiele lat prezesem. Otrzymał odznakę Zasłużony dla m. Sandomierza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1959) i Krzyżem Oficerskim (1969) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 4 lipca 1988 w Warszawie; pochowany w Sandomierzu na cmentarzu katedralnym.