BUJNICKI Teodor

Urodzony 13 grudnia 1907 w Wilnie, w rodzinie inteligenckiej; syn Tadeusza Bujnickiego i Zofii z Kowalskich. Ojciec Tadeusza Bujnickiego, historyka literatury i krytyka. W 1914-21 mieszkał w Piotrogrodzie (Petersburgu). Ukończył Gimnazjum im. J. Lelewela w Wilnie; należał wówczas do konspiracyjnej organizacji młodzieży gimnazjalnej Przyszłość (Pet). Następnie studiował historię na Uniwersytecie Stefana Batorego (USB). Debiutował w 1927 wierszem pt. Niepotrzebne słowa wydrukowanym w roczniku „Alma Mater Vilnensis” (z. 5). Brał aktywny udział w działalności Sekcji Twórczości Oryginalnej (STO) Koła Polonistów Słuchaczy USB; jego wiersze ukazywały się w zbiorowych publikacjach STO (Poezje [...], 1928; Patykiem po niebie, 1929). Należał także do Akademickiego Klubu Włóczęgów. Pisał teksty dla Żywej Gazetki i Szopki Akademickiej. Od 1931 pracował na stanowisku sekretarza w Instytucie Naukowo-Badawczym Europy Wschodniej. Zawarł związek małżeński z Anną Stawską. W 1931-34 należał do grupy poetyckiej Żagary, organizował i współredagował jej miesięcznik „Żagary” (1931-32, 1933-34) oraz współpracował z „Pionami” (1932). Był współautorem cotygodniowego programu artystycznego przygotowywanego przez Klub Smorgonia przy Związku Zawodowym Literatów Polskich (ZZLP) w Wilnie. Współpracował z miejscową rozgłośnią Polskiego Radia, występował wraz z Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim w cyklicznej audycji satyrycznej Kukułka Wileńska. W 1937 redagował kwartalnik wileńskiego ZZLP „Środy Literackie.” W 1938-39 publikował wiersze, utwory dla dzieci, artykuły i recenzje teatralne w dzienniku „Słowo.” Po wybuchu II wojny światowej przebywał nadal w Wilnie. Współpracował z „Gazetą Codzienną” (od listopada 1939), na jej łamach publikował liczne wiersza (podpisane: Billard), oraz artykuły i recenzje teatralne. Po utworzeniu Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w sierpniu 1940 redagował dział literacki dziennika „Prawda Wileńska.” Był współorganizatorem Studia Literacko-Artystycznego „Ksantypa”. Tłumaczył poezję rosyjską. W okresie okupacji niemieckiej ukrywał się pod Poniewieżem. W grudniu 1942 tajny Sąd Specjalny Rzeczypospolitej Polskiej skazał go na karę śmierci „za współpracę ze Związkiem Sowieckim na szkodę Polski” (informacja w organie Armii Krajowej „Niepodległość”, Wilno 1942 nr 10). Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wilna, wrócił latem 1944 do miasta. Podjął działalność w Związku Patriotów Polskich. Zginął zastrzelony w Wilnie 27 lub 28 listopada 1944, kiedy wykonany został wydany wcześniej wyrok.