BIO
Urodzony 29 września 1904 w Krakowie w rodzinie inteligenckiej; syn Sebastiana Bujańskiego i Marii z Koniarów. W 1923 ukończył Gimnazjum im. B. Nowodworskiego i Miejską Szkołę Dramatyczną w Krakowie, do której uczęszczał od 7 klasy gimnazjum. W tymże roku złożył egzamin aktorski. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim; w 1930 uzyskał doktorat na podstawie pracy Wyspiański – człowiek teatru. Debiutował w 1924 Fraszkami w gazecie „Głos Narodu” (nr 140); w tymże roku opublikował wiersze w „Nowej Reformie” (nr 205) oraz „Helionie” (nr 1; tu też artykuł Żywe słowo jako tworzywo najnowszej poezji podpisany Ronard). Od 1925 pracował w teatrach: przez dwa sezony był aktorem teatru Reduta, w 1929/30 kierownikiem artystyczno-literackim Miejskich Teatrów w Łodzi za dyrekcji Karola Adwentowicza. W 1930-31 pracował w studio dramatycznym Maxa Reinhardta w Berlinie. W sezonie 1931/32 był pierwszym reżyserem Teatru na Pohulance w Wilnie i redagował pismo „Front Teatralny” (1932). Następnie był kierownikiem teatru w Pomarańczarni w Warszawie (1931-33). W sezonie 1932/33 wykładał w Państwowej Szkole Teatralnej w Warszawie. Kontynuując twórczość literacką publikował wiersze i recenzje teatralne w dzienniku „Czas” (1933-38; tu m. in. cykl artykułów Warszawa teatralna 1933-34). W tym czasie przygotowywał też prace pt. Teoria i praktyka żywego słowa oraz Molier na scenie, które uległy zniszczeniu w czasie wojny. Od 1936 współpracował z radiem i miejskimi teatrami w Łodzi. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. Brał udział w powstaniu warszawskim, przeszedł przez obóz w Pruszkowie i w końcu 1944 znalazł się w Krakowie, gdzie po wyzwoleniu został dyrektorem Starego Teatru (do 31 sierpnia 1945) i Studium Teatralnego przy tym teatrze. Od 1945 prowadził też lektorat wymowy „żywe słowo” na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1946-51 był dyrektorem okręgowym Polskiego Radia oraz wykładowcą w Wyższej Szkole Aktorskiej w Krakowie. Współpracował z „Dziennikiem Literackim” (1947-50). Od 1954 pracował jako aktor i reżyser w Starym Teatrze. W 1967 został kierownikiem Teatru Małych Form w Krakowie. W 1968 otrzymał Złotą Odznakę Klubu Miłośników Teatru przy Krakowskim Domu Kultury. W 1976-82 współpracował z „Życiem Literackim”. Zmarł 13 września 1986 w Krakowie.
Twórczość
1. Reduta Żywego Słowa. (Chorąży Żywego Słowa). [Poemat]. [Kraków:] Skład główny Gebethner i Wolff 1929, 73 s.
2. Wyspiański – człowiek teatru. Powst. 1929. Streszczenie: „Sprawozdania z Czynności i Posiedzeń Polskiej Akademii Umiejętności” 1930 nr 10.
3. Osaczam tonacje. Poemat. [Łódź:] K. Piotrowski 1937, 43 s.
4. Autor, aktor i reżyser. (Profile ludzi teatru niemieckiego). Skrót wędrówek, rozmyślań i impresji teatralnych. Cz. pierwsza cyklu: Z warsztatu reżysera. Łódź: „Polska” L. Mazurkiewicza 1939, 84 s.
5. Rok 1846 w Krakowie. Montaż historyczny. [Współautor:] K. Lepszy. Warszawa: E. Kuthan 1946, 29 s.
6. Wolność – równość – niepodległość. Sceny historyczne z życia Tadeusza Kościuszki. Oprac.: J. Bujański (montaż sceniczny), H. Mościcki (materiały historyczne), J. Reiss (objaśnienia muzyczne). Kraków: Główny Komitet Kościuszkowski [1946], 72 s.
7. Pieśń ujdzie cało. (Poezja K.K. Baczyńskiego i T. Gajcego). Scenariusz i reżyseria: J. Bujański. Prapremiera: Kraków, Teatr Małych Form 1970.
8. Słownictwo teatralne w polskiej dramaturgii. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1971, 126 s. Polska Akademia Nauk. Oddział w Krakowie.
9. Obroty sfer ziemskich i niebieskich. [Utwór dramatyczny o M. Koperniku]. Powst. przed 1972.
Nagrody
10. Wteatrwstąpienie. (Rzecz o aktorze – romans nietypowy). [Powieść]. Kraków: Wydawnictwo Literackie 1981, 319 s.
11. Starego Teatru druga młodość. [Pamiętnik]. Kraków: Wydawnictwo Literackie 1985, 248 s.
12. Narodziny zaczarowanej dorożki. Szkice do portretów – W. Broniewski, K. I. Gałczyński, A. Polewka, J. Wiktor, J. Zawieyski. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza 1989, 213 s.
