BUCHWALD-PELCOWA Paulina

Urodzona 4 czerwca 1934 w Poznaniu; córka Stanisława Buchwalda, adwokata i Łucji z Sobeckich. Dzieciństwo spędziła w Gnieźnie. W 1938 straciła matkę. Po wybuchu wojny światowej została wraz z ojcem wysiedlona do Piotrkowa Trybunalskiego. W 1945 powróciła do Gniezna, gdzie uczęszczała do szkoły średniej i w 1951 ukończyła Liceum Żeńskie. Następnie od 1952 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Poznaniu. Po uzyskaniu magisterium w 1956 podjęła pracę w Bibliotece Kórnickiej Polskiej Akademii Nauk (PAN); w latach następnych pełniła tu różne funkcje, a od 1960 była kierownikiem Działu Starych Druków. Równocześnie zajęła się pracą badawczą, specjalizując się w historii literatury staropolskiej i w edytorstwie. Debiutowała w 1959 rozprawą „Małpa-człowiek”, anonimowa satyra z czasów saskich przedstawioną na posiedzeniu Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (streszczenie w „Sprawozdaniu PTPN” 1957 kwartał I/II). W 1963 doktoryzowała się na podstawie pracy „Małpa-człowiek” na podstawie zachowanych przekazów przygotowanej pod kierunkiem prof. Romana Pollaka (promotor: prof. Zygmunt Szweykowski). W 1964 wyszła za mąż za Janusza Pelca, historyka literatury i przeniosła się do Warszawy. Rozpoczęła pracę w Zakładzie Starych Druków Biblioteki Narodowej (BN), w 1974 została kierowniczką Zakładu. W 1970 habilitowała się w Instytucie Badań Literackich PAN na podstawie książki Satyra czasów saskich i w 1972 otrzymała w BN stanowisko docenta. Równocześnie od 1969 prowadziła zajęcia dydaktyczne na polonistyce i bibliotekoznawstwie Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W 1981 została redaktorem naczelnym serii Polonia typograhica sedecimi saeculi, w 1986 weszła w skład Komitetu Redakcyjnego Wydania Sejmowego Dzieł wszystkich Jana Kochanowskiego. W 1986 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. W 1987 objęła kierownictwo Zakładu Teorii, Historii i Metodyki Bibliografii w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UW pełniąc nadal funkcję kierownika Zakładu Starych Druków BN. Zostałą członkiem wielu stowarzyszeń m. in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1985; w 1989-91 sekretarz Wydziału I, od lutego 1992 zastępca sekretarza generalnego), Polskiego Towarzystwa Bibliologicznego (prezes Oddziału Warszawskiego), Polskiego Komitetu dla Badań i Upowszechniania Kultur Słowiańskich przy UNESCO (od 1984), Komisji Edytorsko-Tekstologicznej Międzynarodowego Komitetu Slawistów (od 1987, sekretarz). Wchodziła w skład Rad Naukowych: Biblioteki Narodowej (od 1971 sekretarz), Biblioteki Kórnickiej PAN (od 1989), Biblioteki Gdańskiej PAN (od 1984), Biblioteki PAN w Warszawie (od 1990). W 1991 zaczęła współredagować serię Problemy edytorskie literatur słowiańskich. W 1994 weszła w skład redakcji półrocznika „Barok”. W 1998 otrzymała tytuł naukowy profesora. Została krajowym członkiem korespondentem Wydziału Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności oraz członkiem Towarzystwa Badań nad Wiekiem XVII. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1978), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1980). Zmarła 6 lipca 2021 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Powązkowskim.