BIO
Urodzony 1 marca 1894 w Krakowie; syn Jakuba Hermana Brummera, właściciela zakładu krawieckiego, i Bronisławy z Rothirschów. Do szkół uczęszczał w Krakowie. Debiutował w 1912 poematem dramatycznym pt. Taniec Salomy wystawionym w Krakowie przez Szkołę Dramatyczną Kazimierza Gabryelskiego, a jako krytyk w 1913 szkicem teoretycznym w formie dialogu pt. Granice indywidualności reżysera i aktora, opublikowanym w „Teatrze” (z. 1, 2). W 1913/14 studiował historię literatury i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wybuchu I wojny światowej zaciągnął się do Legionów i został żołnierzem Drugiej Brygady, a następnie służył w Wojsku Polskim w stopniu kapitana (odznaczony Krzyżem Walecznych). Po wojnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym, a później jako kustosz w Archiwum Wojskowym (do 1939). Był dziennikarzem pism wojskowych: redagował „Wiarusa” (1918-21; artykuły podpisane Brummer), pełnił funkcję sekretarza w „Bellonie” (1919-21), współorganizował „Żołnierza Polskiego” (1921-24). Wespół z Arturem Oppmanem i Marianem Porwitem redagował Biblioteczkę Żołnierza Polskiego (1925-1938). Równocześnie zajmował się krytyką literacką i teatralną. Współpracował z „Życiem Teatru” (1920 redaktor; 1923-27 współredaktor ze Stanisławem Miłaszewskim), w którym ogłaszał m. in. najświeższe wyniki polskich i zagranicznych badań teatralnych, interesował się szczególnie niemieckim kręgiem językowym. Prowadził dział recenzji teatralnych w „Tygodniu Polskim” (1920, 1922-23), „Przeglądzie Współczesnym” (1923 cykl recenzji Z teatrów warszawskich) i w „Dniu Polskim” (1924-34), redagował serię Biblioteka Dramatyczna. Zainicjował utworzenie Polskiego Instytutu Teatrologicznego (1925), a następnie kierował nim do 1927. Należał do Związku Artystów Scen Polskich, był członkiem (od 1926), a potem przewodniczącym (od 1927) powołanej przy tym związku Sekcji Pedagogicznej, należał do Polskiego PEN Clubu. We wrześniu 1927 wraz z Wilamem Horzycą zorganizował Teatr Praski, w którym pracował jako kierownik literacki i dyrektor do lutego 1928, a potem powrócił do działalności krytycznej i naukowej. Był profesorem Wyższej Szkoły Dziennikarskiej. Ogłaszał sprawozdania teatralne w „Gazecie Porannej” (1928-30) i w „Przeglądzie Wieczornym” (1929-30), współpracował z „Kurierem Porannym” (1929-34; m. in. w 1931-34 cykl artykułów Przed i za kurtyną), publikował m. in. w „Literaturze i Sztuce” (1929) i w „Scenie Polskiej” (1937-38; tu m. in. recenzje z niemieckiej literatury teatrologicznej). Interesował się filmem, badał jego związki ze sztuką teatru. Popularyzował literaturę naukową na ten temat m. in. na łamach „Wiadomości Filmowych” (stały recenzent w 1937-38). Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii i przebywał w obozie dla internowanych oficerów; zorganizował tu (wraz z Ottonem Laskowskim) wydawanie „Wiarusa na Obczyźnie”. Następnie dotarł do Francji, gdzie wstąpił do 3 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był oficerem oświatowym w I Korpusie w Szkocji. Przyczynił się do zorganizowania „Poradnika dla Pracowników Świetlic Żołnierskich” w Perth. Ogłosił kilka artykułów w „Polsce Walczącej” (1940-41 podpisany: Wiktor Bronarski, W.B.). Zmarł nagle 21 listopada 1941 w East Moncrieff; pochowany na Wellshil Cemetery w Perth.
Twórczość
1. Taniec Salomy. Dramat w 1 odsłonie. Prapremiera: Kraków, Szkoła Dramatyczna K. Gabryelskiego 1912. Wystawienie nast.: Kraków, Teatr im. J. Słowackiego 1913.
2. Polski podoficer. Cz. 1. Warszawa: Wydawnictwo Księgarni Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych 1920, 41 s.
3. Podoficerowie funkcyjni. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy 1921. Biblioteczka Podoficera T. 9: Sierżant Szef, 32 s.; T. 10: Drużynowy, 32 s.
4. Uwagi o inscenizacji. [Zbiór artykułów]. Warszawa: Stowarzyszenie Pracowników Księgarń 1923, 80 s.
Zawartość
5. Scena i widownia. [Zbiór artykułów i szkiców]. Warszawa: Nakład „Życie Teatru” 1925, 202 s.
Zawartość
6. Z dziejów „Cudu mniemanego” Wojciecha Bogusławskiego. [Rozprawa]. „Życie Teatru” 1925 nr 19-22. Wyd. osobne uzupełnione Warszawa: Druk W. Maślankiewicz i F. Jabczyński 1925, 34 s.
7. Służba narodowa Wojciecha Bogusławskiego. [Zarys monograficzny]. Warszawa: F. Hoesick 1929, 242 s.
Zawartość
8. Teatr Wyspiańskiego. [Rozprawa]. Warszawa: F. Hoesick 1933, 80 s.
9. Niedomagania polskiej teatrologii. „Przegląd Współczesny” 1935 t. 53 s. 357-376, t. 54 s. 44-56; odb. Warszawa 1935.
10. Dwie inscenizacje „Dziadów”. Warszawa: F. Hoesick 1937, 72 s.
11. Meiningeńczycy. [Monografia teatralna]. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1938, 55 s.
Zawartość
12. Tradycja i styl w teatrze. (Pisma krytyczno-teatralne). Przedmowa, wybór tekstów i komentarz: E. Udalska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1986, 592 s., [16] s. tab.