BRUCZ Stanisław

Urodzony 13 listopada 1899 w Warszawie; syn Leona Brucza, urzędnika, i Henryki z Pińczowskich. Do gimnazjum uczęszczał w Warszawie. Po maturze i odbyciu służby wojskowej (1918-1921, w czasie wojny polsko-bolszewickiej był na froncie) rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Debiutował w 1922 wierszem Weronika, opublikowanym w „Kurierze Polskim” (nr 268); za właściwy debiut uważał wiersze Ty w Londynie i Dynamo – maszyna zamieszczone w „Skamandrze” ( nr 29/30). Należał do grupy literackiej Nowa Sztuka; współpracował z „Almanachem Nowej Sztuki F.24” (1924-25). W związku z ostrą krytyką spowodowaną popełnieniem plagiatu w 1925 wyjechał do Paryża, gdzie pracował m. in. w polskiej i francuskiej prasie (ostatni wiersz Stacje opublikował w 1929 w „L`Art Contemporain”). Po powrocie w 1931 do Warszawy kontynuował pracę literacką i dziennikarską. W 1933 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Artykuły i felietony ogłaszał w dziennikach: „Czas”, „Express Poranny”, „Kurier Polski” oraz m.in. w „Wiadomościach Literackich” (1938-39). W okresie okupacji niemieckiej utrzymywał się z drobnego handlu i prac rzemieślniczych. Od kwietnia 1942 był więziony w niemieckim obozie pracy pod Mińskiem Białoruskim, skąd w lipcu 1944 uciekł do Wilna. Po zajęciu Wilna przez wojska radzieckie pracował w redakcji dziennika „Prawda Wileńska” jako sekretarz odpowiedzialny. W grudniu 1944 wyjechał do Lublina, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego. W 1945-1947 był kierownikiem działu kulturalnego tygodnika „Polska Zbrojna”; w piśmie tym publikował artykuły i recenzje teatralne. Współpracował z tygodnikiem „Kuźnica” (1946-49, tu także przekłady z literatury francuskiej). Po zdemobilizowaniu w czerwcu 1947 pracował do 1949 w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, kierując działem przekładów z francuskiego. W 1949-64 był kierownikiem literackim kolejno w Teatrze Wojska Polskiego i w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi. Współpracował (1949-50) jako recenzent teatralny z Rozgłośnią Łódzką Polskiego Radia . Brał czynny udział w działalności Oddziału Łódzkiego Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich, ZLP; 1945-50 członek zarządu, 1951-52 – prezes). W 1955-57 był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Kronika”, wydawanego przez ZLP (tu też liczne artykuły i recenzje teatralne). W 1964 otrzymał Odznakę Honorową m. Łodzi. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973). Zmarł 8 stycznia 1978 w Łodzi.