BRODZKA Alina

Urodzona 11 listopada 1929 w Warszawie; córka Nikodema Brodzkiego, prawnika, i Heleny z Podliszewskich. Szkołę powszechną ukończyła w Warszawie, gdzie również podczas okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne komplety gimnazjalne. Po wojnie kontynuowała naukę w Państwowym Liceum im. M. Konopnickiej w Łodzi i w 1947 rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim (UŁ). W tym czasie należała do Związku Walki Młodych i uczestniczyła w pracach tej organizacji w środowisku robotniczym. W 1948-50 pracowała jako asystent w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Była też przewodniczącą Koła Polonistów na UŁ. Debiutowała w 1949 artykułem: Instytut Badań Literackich i recenzją Lenin o literaturze, opublikowanymi w „Polonistyce” (nr 1). W 1950 przeniosła się do Warszawy i rozpoczęła pracę w Instytucie Badań Literackich (IBL) na stanowisku asystenta, a po uzyskaniu magisterium na Uniwersytecie Warszawskim (UW) w 1952 – adiunkta. Brała m. in. udział w opracowywaniu podręcznika szkolnego dotyczącego literatury okresu pozytywizmu. W 1960 otrzymała w IBL tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy O nowelach Marii Konopnickiej, której promotorem była prof. Maria Renata Mayenowa. W 1960/61 przebywała w Paryżu jako stypendystka École Pratique des Hautes Études i uczestniczyła w prowadzonych na Sorbonie seminariach poświęconych teorii kultury oraz strukturze światopoglądów i form literackich. W 1963 wyszła za mąż za socjologa i filozofa Stefana Amsterdamskiego (rozwód w 1975). W 1966 habilitowała się w IBL na podstawie pracy O kryteriach realizmu w badaniach literackich i w tymże roku została mianowana docentem. W 1968 weszła w skład Komitetu Redakcyjnego serii wydawniczej IBL Historia i Teoria Literatury. Studia. Brała udział w zajęciach dydaktycznych organizowanych w Instytucie: m. in. prowadząc w 1969-78 wspólnie z prof. Michałem Głowińskim i doc. Januszem Sławińskim konwersatoria z zakresu wiedzy o literaturze polskiej okresu wojny i świadectw wojny. W 1970 została członkiem Komitetu Głównego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego przy IBL. W 1973-75 była kierownikiem Zespołu Syntezy Historii Literatury Polskiej XX wieku IBL, a od 1978 kierowała Pracownią Literatury Współczesnej Instytutu, również po przejściu na emeryturę w 1999. Od 1977 była członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Wykładała na tzw. latającym uniwersytecie (1978) i w Towarzystwie Kursów Naukowych (1978-81). Od 1979 do 1992 kierowała zespołem redakcyjnym Słownika literatury polskiej XX wieku, a od 1980 uczestniczyła w redakcji naukowej Obrazu literatury polskiej XIX i XX wieku seria VI: Literatura polska w okresie międzywojennym (tom prozy). Współpracowała też przy redagowaniu Encyklopedii kultury polskiej XX wieku. Uczestniczyła jako współorganizator i wykładowca w prowadzonych dla studentów polonistyki konwersatoriach, m.in. pt. Literatura źle obecna (1981-89). Od 1981 wchodziła w skład Rady Naukowej IBL. W 1988 wyszła za mąż za Ignacego Walda, neurologa i genetyka. W 1989 została mianowana profesorem nadzwyczajnym w IBL PAN, a w 1991 została profesorem zwyczajnym. Od 1991 była członkiem Rady Wydawniczej Instytutu Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej. Od tegoż roku współredagowała serię IBL Historia Literatury. Studia, a od 1995 serię Mała Historia Literatury Polskiej. Należała do komitetu redakcyjnego trzech tomów wydawnictwa Stawisko. Almanach Iwaszkiewiczowski (wyd. 1995-98). Przewodniczyła Komisji do Spraw Doktoratów w Zakładzie Literatury Współczesnej i Teorii Literatury. Była członkiem Rady Wydziału Polonistyki UW oraz Komisji Filologicznej Polskiej Akademii Umiejętności. Zmarła 19 marca 2011 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Komunalnym Północnym.