BIO
Urodzony 19 lipca 1886 w Krakowie; syn Stanisława Breitera i Salomei z Eisenów. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1904-09) i uzyskał stopień doktora praw. Pracę krytyczną rozpoczął w 1906, debiutując recenzjami teatralnymi zamieszczonymi w czasopiśmie „Tygodnik” (nr 39), w którym publikował do 1911. W 1907-11 współpracował też z miesięcznikiem „Krytyka” (tu m.in. w 1908 stały Przegląd prasy). W 1909-1910 kontynuował studia na Sorbonie w Paryżu. Od 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego w Krakowie. W czasie I wojny światowej służył jako oficer w polskich formacjach wojskowych. Od 1918 był przydzielony do Naczelnego Dowództwa, a od 1920 pełnił tamże funkcję zastępcy szefa Biura Prasowego. W 1920 ożenił się z Marią Rotmil. Po wystąpieniu z wojska, prowadził od 1921 praktykę adwokacką. Jednocześnie był czynny jako krytyk literacki i teatralny. Recenzje ogłaszał m.in. w czasopismach „Maski” (1918), „Goniec Krakowski” (1918-1919), w tygodniku „Świat” (1919-1927; m. in. w dziale Teatry warszawskie), w miesięczniku „Skamander” (1920-22 członek komitetu redakcyjnego, w 1922 stały dział Książka), w dzienniku „Naród” (1920-21 stały dział recenzji teatralnych), w „Głosie Polski” (1922-23 m. in. cykl Warszawskie listy teatralne). W 1924 związał się z tygodnikiem „Wiadomości Literackie”, w którym do 1939 zamieszczał stale recenzje i artykuły na temat prozy. Nadto publikował w „Nowym Kurierze Polskim” (w 1926 stały Felieton literacki), „Głosie Prawdy” (1927-29). Pełnił funkcję skarbnika Polskiego PEN Clubu. W 1923 i ponownie w 1926 wchodził w skład Zarządu Oddziału Warszawskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP) w Warszawie. Był też radcą prawnym ZZLP w zakresie prawa autorskiego, występował m.in. w imieniu Tadeusza Piniego w procesie z Zenonem Przesmyckim (Miriamem) o prawa do wydawania pism Cypriana Kamila Norwida. Jako adwokat podejmował się obrony w procesach politycznych członków Komunistycznej Partii Polski, Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce, Polskiej Partii Socjalistycznej; występował m.in. w 1933 w procesie kobryńskim. W 1935 został odznaczony Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury za „kult słowa w zawodzie adwokackim”. W czasie okupacji niemieckiej początkowo przebywał nadal w Warszawie. Współpracował w 1943 jako prawnik ze Zbigniewem Mitznerem, który prowadził akcję skupowania rękopisów literackich w celu ich wydania po wojnie. W tym okresie zaczął ukrywać się w Gołąbkach pod Warszawą. Pracował wówczas nad studium o polskiej literaturze współczesnej. Aresztowany przez gestapo 22 czerwca 1943 w Gołąbkach, tego samego dnia został rozstrzelany.
