BORUŃSKI Włodzimierz

Urodzony 3 lipca 1906 w Łodzi; syn Jerzego Boruńskiego, adwokata i Berty z Krukowskich. W 1925 ukończył Gimnazjum im. B. Brauna w Łodzi. Następnie od 1927 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1929-30 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Tomaszowie Mazowieckim. W 1931 zdał egzamin aktorski w Związku Artystów Scen Polskich, po czym występował w kabaretach i teatrach satyrycznych Warszawy (m.in. w Morskim Oku, Mignon), Krakowa, Lwowa i Wilna. W tym czasie pisał też utwory dla teatrzyku Qui pro Quo w Warszawie (pod pseudonimem Dr Bridge). Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa, skąd po włączeniu ziem wschodnich do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich udał się do Kijowa. Zmobilizowany do batalionu pracy został wysłany do Baszkirii i przebywał w obozie Iszymbaj. W 1944 został zwolniony i wysłany do Żytomierza, gdzie wstąpił do 2. Armii Wojska Polskiego; brał udział w forsowaniu Nysy. Po demobilizacji w grudniu 1945 zamieszkał w Lubaniu na Dolnym Śląsku, gdzie przez krótki czas był wiceprzewodniczącym Rady Narodowej, uczestniczył też w organizowaniu szkół polskich. Założył nadto teatrzyk Siódme Niebo. W tymże roku debiutował wierszem pt. Żniwa ogłoszonym w „Polsce Zbrojnej” (nr 164). W 1946 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1946-47 był redaktorem wychodzącego w Lublinie czasopisma „Na straży”. W 1948 zamieszkał w Warszawie. Współpracował z teatrami satyrycznymi Syrena i Buffo a także z Polskim Radiem i Telewizją oraz estradami jako autor skeczy, piosenek i wierszy satyrycznych. Wiersze, przekłady z języka rosyjskiego i artykuły drukował w licznych czasopismach, m.in. w piśmie „Mucha” (1949-52), „Szpilki” (stale w 1949-58, 1960-66), „Nowa Kultura” (1950-57), „Po prostu” (1951-53), „Przyjaźń” (1952-57), „Życie Literackie” (1952-55), „Kurier Polski” (1961-68), „Barwy” (stale w 1969-82). Występował też jako aktor w filmach, m.in. T. Konwickiego :Zaduszki (1961) i Salto (1963), J. Nasfetera Niekochana (1965), J. Majewskiego Zazdrość i medycyna (1973), A. Wajdy Ziemia obiecana (1974), J. Morgensterna Polskie drogi (1976). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Zmarł 10 kwietnia 1988 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.