BORCHARDT Karol Olgierd

Urodzony 25 marca 1905 w Moskwie; syn Hilarego Borchardta, lekarza, i Marii z Norwid-Raczkiewiczów, urzędniczki. W 1911, po pięcioletnim pobycie w Paryżu, przyjechał do Wilna, gdzie uczęszczał do gimnazjum rosyjskiego, a później polskiego. Po zdaniu w 1924 matury w Gimnazjum Humanistycznym im. A. Mickiewicza wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego. W 1925-28 uczył się w Szkole Morskiej w Tczewie, ukończył Wydział Nawigacyjny. W tym czasie pływał na szkolnym żaglowcu Lwów. Od 1929 pracował w marynarce handlowej: początkowo na statku Polsko-Brytyjskiego Towarzystwa Okrętowego S/s Rewa, a od 1931 na statkach Polskiego Transatlantyckiego Towarzystwa Okrętowego (później GAL): S/s Polonia, S/s Pułaski, M/s Piłsudski, S/s Kościuszko. W 1936 otrzymał dyplom kapitana żeglugi wielkiej, a od 1938 był starszym oficerem na szkolnym statku Dar Pomorza. Po wybuchu wojny światowej i zabezpieczeniu statku w Szwecji udał się w końcu września do Anglii, gdzie objął stanowisko starszego oficera na M/s Piłsudski. W czasie storpedowania statku w listopadzie 1939 został ranny. Wkrótce jako starszy oficer M/s Chrobry brał udział w kampanii norweskiej do zbombardowania statku w maju 1940 (odznaczony w 1941 Krzyżem Walecznych). Następnie przebywał w Anglii. W tym czasie rozpoczął twórczość literacką, a jednocześnie zaczął uprawiać malarstwo i rysunek (na urządzonej w Waszyngtonie w 1943 wystawie malujących marynarzy obrazy jego zyskały dobre recenzje i zostały zakupione). Od 1942 był inspektorem Morskiego Szkolenia Zawodowego w Polskim Ministerstwie Żeglugi w Londynie oraz wykładowcą nawigacji, astronawigacji i oceanografii. W 1944 zorganizował Gimnazjum i Liceum Morskie w Landywood pod Birmingham (dla 400 chłopców), które prowadził jako dyrektor przez trzy lata. Od 1948 pływał jako drugi oficer pokładowy na angielskim statku M/s Sheridan, obsługującym porty Amazonki. W 1949 powrócił do kraju i zamieszkał w Gdyni, gdzie podjął pracę w Państwowym Centrum Wychowania Morskiego jako kierownik kursów i wykładowca. Od 1951 był wykładowcą astronawigacji w Szkole Rybołówstwa Morskiego, a od 1953 w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. Równocześnie w 1957-59 był delegatem Ministra Żeglugi w Izbie Morskiej w Gdyni, od 1961 konsultantem Polskiej Akademii Nauk do spraw oceanografii, w 1963-69 brał udział w pracach komisji normalizacyjno-językowej Ministerstwa Żeglugi. Debiutował w 1957 opowieściami z cyklu Znaczy kapitan publikowanymi w miesięczniku „Morze” (od nr 11); w piśmie tym, a także m.in. w „Tygodniku Morskim” (od 1965) ogłaszał w latach następnych wspomnienia i opowieści. W 1970 został członkiem Związku Literatów Polskich. W tymże roku został przyjęty do Klubu Znakomitych Kapitanów działającym przy moskiewskim radiu i telewizji. W 1971 przeszedł na emeryturę jako wykładowca Wyższej Szkoły Morskiej. Kontynuował twórczość literacką, współpracując m.in. z czasopismami „Głos Wybrzeża” (od 1976) i „Wybrzeże”. W 1985 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Odznaczony m.in. Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik Morza (1957), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964) oraz I klasy (1976). Zmarł 20 maja 1986 w Gdyni; pochowany tamże na Cmentarzu Witomińskim.