BIO
Urodzony 5 kwietnia 1877 w Przemyślu; syn Jakuba Baumfelda, prawnika i Tekli z domu Grünberg. W 1894 ukończył gimnazjum klasyczne w Przemyślu i studiował filologię słowiańską, a następnie medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). Brał udział w pracach jawnej ekspozytury nielegalnej Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Wyższych „Zet” – „Zjednoczeniu” i współpracował z pismami socjalistycznymi. Wydalony z Krakowa w 1898 przez pół roku studiował filologię polską na Uniwersytecie Lwowskim. Po powrocie do Krakowa kontynuował studia na UJ; w 1902 uzyskał absolutorium. Był członkiem grupy niepodległościowej „Odrodzenie” i w jej piśmie ogłaszał swoje pierwsze prace. Od 1903 uczył prywatnie w Krakowie i w Zakopanem. W 1902-08 studiował na Wydziale Filozoficznym UJ. Był związany z Polską Partią Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska Cieszyńskiego, publikował w piśmie „Naprzód”. W 1908 przeniósł się do Warszawy. Od 1910 publikował artykuły m. in. w czasopismach: „Krytyka”, „Nowe Tory” (tu w l. 1912-14 pełnił obowiązki sekretarza redakcji), „Prawda”, „Sfinks”, „Tygodnik Ilustrowany”. W 1912-14 prowadził lekcje literatury w szkole średniej w Klarysewie pod Warszawą. Wybuch I wojny światowej zastał go w Belgii, skąd przez Francję i Szwajcarię powrócił do Krakowa, gdzie krótko współpracował z pismem „Nowa Reforma”. W 1915 w porozumieniu z Biurem Prasowym Naczelnego Komitetu Narodowego wyjechał do Wiednia, gdzie pisał do gazet wiedeńskich i berlińskich o sprawach polskich. W 1916-18 był sekretarzem organu Naczelnego Komitetu Narodowego tygodnika „Polen”. Po powrocie do Warszawy kontynuował podjętą przed wojną współpracę edytorską w wydawnictwie „Wendego Biblioteka Klasyków” i uczył w warszawskich szkołach średnich. W 1918 redagował literacki dodatek „Nowin Codziennych”. W 1919 habilitował się, a następnie podjął pracę w Wolnej Wszechnicy Polskiej jako docent, a od 1926 jako profesor historii literatury. Uczył w szkołach żeńskich Janiny Zaborowskiej-Michalskiej (1920-31) i Anny Jakubowskiej (1929-39). Był członkiem Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego i kierownikiem kursów dokształcających dla nauczycieli oraz członkiem Komisji do Badań nad Literaturą i Kulturą Polską Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1927 pracował w Wolnej Wszechnicy Polskiej na stanowisku profesora nadzwyczajnego, a od 1930 profesora zwyczajnego. Ożenił się z Teklą z Grynbergów. W 1928-39 wykładał również w filii Wolnej Wszechnicy Polskiej w Łodzi i w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie. W 1936 został profesorem nadzwyczajnym Wolnej Wszechnicy Polskiej oraz członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej. W czasie okupacji niemieckiej był zatrudniony w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz prowadził tajne nauczanie na Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie, potem w Łowiczu, dokąd przeniósł się w 1944. Od marca 1945 mieszkał w Łodzi i do przejścia na emeryturę w 1948 kierował katedrą literatury polskiej na Uniwersytecie Łódzkim, od 1947 jako profesor zwyczajny. W 1946 został członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, a w 1951 członkiem zarządu Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Zmarł 10 października 1965 w Łodzi.
Twórczość
1. Andrzej Towiański. Dwa odczyty. Lwów: Odrodzenie 1904, 35 s.
2. Ewangelia Syna Bożego z ducha i natury. Kraków: Nakład autora 1906, 71 s.
3. Andrzej Towiański i towianizm. Zarys chwili i postaci. Kraków: Księgarnia D. E. Friedleina 1908, 73 s.
4. Sam na sam z duszą kapłanką. [Proza poetycka]. Kraków: Księgarnia D. E. Friedleina 1908, 71 s.
5. Polska myśl mesjaniczna. Warszawa: E. Wende i Sp. 1910, 97 s.
6. Sprawa polska a Żydzi. Warszawa: E. Wende i Sp. 1911, 16 s.
7. Na Górze Przemienienia. Warszawa: Gebethner i Wolff 1913, 65 s.
8. „Ksiądz Marek” Słowackiego a „Sprawa Boża” = „Ksiądz Marek” de Jules Słowacki et les ideés de Towiański. Warszawa: Wolna Wszechnica Polska 1922, 32 s.
9. Stanisław Wyspiański jako poeta powstania listopadowego = L'insurrection de novembre 1930 dans la poèsie de Stanislas Wyspiański. Warszawa: Wolna Wszechnica Polska 1931, 25 s.
10. Zygmunt Krasiński. Warszawa: Czytelnik 1947, 24 s.
11. Juliusza Słowackiego liryka lat ostatnich (1842-1848). Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe 1949, 118 s.
12. Słownictwo Juliusza Słowackiego. Cz. 4 dział 1: Spośród słownictwa „Króla-Ducha”. Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe 1951, 90 s.
13. Słownictwo Juliusza Słowackiego 1825-1849. Łódź, Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1956, 246 s. Łódzkie Towarzystwo Naukowe.
14. W sferze wyobraźni poetyckiej J. Słowackiego. Główne motywy obrazowania. Łódź: Wydawnictwo Ossolineum 1960, 142 s. Łodzkie Towarzystwo Naukowe.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace edytorskie i redakcyjne
T. 1. Bogurodzica; Rej; Kochanowski. [Ok. 1923], 254 s.
T. 2. Szarzyński; Szymonowicz; Skarga. [1924], 98 s.
T. 3. A. Morsztyn; W. Kochowski; W. Potocki. 1924, 139 s.
T. 4. I. Krasicki; A. Naruszewicz. [1925], 141 s.
T. 5. Okres Stanisława Augusta. (Cz. 2); Pieśni Legionów; Woronicza „Hymn do Boga”. [1925], 121 s.
