BOJARSKI Wacław

Urodzony 30 października 1921 w Warszawie; syn Wacława Bojarskiego, mistrza rymarskiego, i Marii z Zaleskich, urzędniczki. Uczęszczał kolejno do Gimnazjum Św. Stanisława Kostki, Gimnazjum im. W. Górskiego (od 1936), Gimnazjum im. J. Zamoyskiego (od 1938) w Warszawie. Pierwszym utworem, jaki ogłosił, był stylizowany list miłosny nadesłany w 1937 do „Wieczoru Warszawskiego” na konkurs pt. Moja pierwsza miłość (nr 60; podpisany: Zagłoba). W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. W 1940 zdał maturę na tajnych kompletach Gimnazjum im. J. Zamoyskiego i rozpoczął studia polonistyczne na podziemnym Uniwersytecie Warszawskim. Uczestniczył w kilku akcjach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Od 1941 należał do tajnej organizacji Konfederacja Narodu (używał pseudonimu: Czarnota); zajmował się pracą propagandową, odpowiadał za werbunek, organizował w ramach tzw. Studium Słowiańskiego nauczanie języków słowiańskich, sprawował opiekę ideologiczną nad grupą bojową robotników z Ursusa. W kwietniu 1942 był jednym z założycieli, a od stycznia 1943 (po śmierci poprzedniego redaktora, Bronisława Onufrego Kopczyńskiego) – redaktorem, związanego z tą organizacją, pisma „Sztuka i Naród”. Na jego łamach drukował (pod pseudonimami lub anonimowo) opowiadania, wiersze, liryki prozą, artykuły i recenzje teatralne. Za liryk prozą Ranny różą (druk w nr 2, 3/4, podpisany: Marek Zaleski) otrzymał w 1942 I nagrodę w konkursie poetyckim pisma. Działał aktywnie w środowisku literackim związanym z tym miesięcznikiem. Był autorem tekstów i muzyki piosenek żołnierskich popularnych w latach wojny (m.in. O, Natalio ). Uczestniczył w założeniu teatralnej Sceny Eksperymentalnej, w której reżyserował i występował (1942-43). Był związany jako autor i recytator z konspiracyjnym Teatrzykiem Kukiełkowym Kazimierza Pieniążka, dla którego m.in. napisał wspólnie ze Stanisławem Marczakiem-Oborskim szopkę polityczną. Podczas zorganizowanej przez siebie 25 maja 1943 akcji składania kwiatów pod pomnikiem Mikołaja Kopernika w Warszawie, w 400-lecie śmierci uczonego, został śmiertelnie ranny. W szpitalu zawarł związek małżeński z Haliną (Natalią) Marczak. Zmarł 5 czerwca 1943 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Bródnowskim.